მგზავრი

მთელი დღე ვფიქრობდი ბლოგზე და იმაზე თუ რა უნდა დამეწერა.        წარმოუდგენლად დიდი სიცარიელის მეტი ვერაფერი აღმოვაჩინე, რომ ხელი ჩამეკიდა  და აქ,  ბლოგზე მომეთავსებინა. რამდენი რამ ყოფილა რაზეც მითქვამს, რომ ბლოგის  ქონის შემთხვევაში  აუცილებლად დავწერდი, ახლა კი ყველა წინადადება ერთიანად  გაქრა..

იცით რა გრძნობაა? თითქოს ახლახანს ავძვერი საჰაერო ბუშტში და ჰაერში  აჭრილმა აღმოვაჩინე სადაც ვარ – სივრცეში გაბნეული. უცხო გარემოში ამოვყავი თავი,  თუმცა ჩემი ნებით და ხელის განძრევა არ იქნებოდა ურიგო, პირველი ნაბიჯი გადადგმულია.  მე მაქვს არჩევანი–ასე გამუდმებით ვუყურო მიწას, სადაც ყველაფერი ნელ–ნელა პატარავდება და მშორდება თუ თავს ძალა დავატანო, ვაიძულო მიმართულება შეიცვალოს და გამართულმა, როგორც ნორმალურ ადამიანს შეჰფერის,  გარშემო მიმოვიხედო მაინც ?  რა იცი რა ხდება?!

ამ აზრებით    გათამამებულმა ზემოთაც კი გავაპარე თვალი, მიწას მოშრებულს მირჩევნია დავფიქრდე სად ამოვყოფ თავს..    ჯერ სიმშვიდეა ..

მივიწევ და ნაცნობ სუნს ვგრძნობ, ძალიან ნაცნობს.. აი, ისეთს  ყველაზე მეტად რომ მიყვარს და ისიც გამოჩნდა, უფრო სწორედ მე შევნიშნე  . აი, საით მივილტვი.. ვინ თქვა რომ მზეს სუნი არ აქვს? აქვს, თანაც სითბოსა და სინათლის.. საოცრად შეზავებული.. ისეთი, სასიამოვნოდ რომ გაგაბრუებს და ფიქრს ოცნებას აწყებინებს..

არც პირველი ვარ და არც უკანასკნელი .. ჰოდა წინ, ყოვლად უმიზნო მიზნისკენ  მხოლოდ ყველაფერ მზიურთან  ერთად !! : )